Kreta met haar landschap en aardbevingen
Kreta bestaat voor een groot deel uit kalk. Dit poreuze gesteente laat gemakkelijk water door, wat leidt tot zogenaamde karst verschijnselen. Het water lost de kalk op en zo kunnen er grotten, onderaardse rivieren en meren ontstaan.
De stelling dat Kreta een droog eiland is kan dan ook in twijfel worden getrokken. Het is alleen een feit dat het water diep in de grond zit en dus moeilijk naar boven te krijgen is. Het zou wel mogelijk zijn, maar dit is financieel gezien niet haalbaar.
Het eiland maakte tot het Pleistoceen (ca. 1 miljoen jaar voor Christus,) deel uit van het Europese massief en vormde het onderdeel van een bergketen die Europa met Azië verbond.
Het eiland ligt daardoor ook langs een seismografisch actieve kloof, waarmee het Afrikaanse vasteland onder dat van Europa schuift. Kreta is daardoor de laatste tienduizenden jaren al enkele meters omhoog gekomen (in het westen) of juist gezakt.
Dit is ook de oorzaak van de regelmatige aardbevingen op het eiland.
Volgens de legende heeft de zwaarste aardbeving ooit de hele Minoïsche beschaving weg gevaagd. Deze aardbeving werd gevolgd door een vulkaanuitbarsting op Santorini, een eiland wat ten noorden van Kreta ligt. Het afbrokkelend gesteente op Santorini veroorzaakte een tsunami die half Kreta wegspoelde. De vulkaanuitbarsting veroorzaakte ook nog een aslaag van zo’n 15 meter hoog, die dus hele delen van Kreta bedekte.
Na deze beving heeft dus nooit meer iemand iets van de Minoërs gehoord.
De aardbeving van Santorini wordt ook wel in verband gebracht met de legende van Atlantis, met als mooie beschaving, de beschaving van de Minoërs.